لهجه تهرانی ها گفتگوی داریوش شهبازی، تاریخ پژوه و تهران شناس با روزنامه همشهری مهر1399 لهجه تهرانیها همان لهجه و زبان سدههای پیش است؟ میرزاها لهجه تهرانیها را تغییر دادند. تهرانیها در گذشته با لهجه دیگری حرف میزدند؛ گویشی که در تمامی روستاهای قصران خارج رایج بود. ریشه آن زبان «رازی» یا راجی بود.اما...
ادامه مطلب
اعتمادالسلطنه می¬نویسد: «قصران علیا همین لواسانات را میگویند،که از گردنه قوچک طرف شمال جلگه طهران که شخص سرازیر شده از رودخانه جاجرود عبور نموده، سمت شمال این رودخانه اول بلوک لواسانات است، که به دو لواسان تقسیم شده: لواسان بزرگ و لواسان کوچک، و این لواسانات را حالا هم قصران علیا میگویند…» (مرآت البلدان، ج4،...
ادامه مطلب
لوطی – تاریخچه لوطی و لوطی گری جوانمرد و آزاده و خوبروی آيين فتوت و جوانمردي جرياني است که ريشه در باورهاي کهن مذهبي و منش اخلاقي ايرانيان دوران باستان دارد و در مسیر پر فراز و نشیب تاریخ این ملک کهن، هماره خصلت پهلوانی و صفت نیرومندی ممدوح ایرانیان بوده است....
ادامه مطلب
لوگوی صنفی در تهران قدیم – در تهران قدیم صنف ها اغلب در اختیار اهالی یک شهر و یا یک قوم و طایفه بود و اعضای صنف شبیه یک حزب عمل می کردند و با یکدیگر مرتبط و متحد بودند و مراسم دهه عاشورا و دیگر عزاداری ها و اعیاد ملی و مذهبی به...
ادامه مطلب
لولهکشی گاز تهران – وجود بقایای آتشکده ها و معابد نظیر آتش جاودانی نزدیک کرکوک که به مشعل بخت النصر معروف بود، در نزدیکی یک مخزن گاز طبیعی قرارداشت. بقایای معابد زرتشتیان نزدیک مسجد سلیمان و روایات تاریخی از آتش جاودانی آتشکده آذرگشب در آذربایجان همگی گواهی است بر کاربرد گاز طبیعی توسط ایرانیان باستان....
ادامه مطلب
لیتوگرافی – در دوره محمدشاه، در سال ۱۲۴۸ق./۱۸۳۷م. اولینبار در تهران ماهنامهای دولتی انتشار یافت. این نشریه نام مخصوصی نداشت و در آخر صفحه اول آن نشان دولتی ایران چاپ شده بود. همین روزنامه است که پس از تغییراتی محسوس در دوره ناصرالدینشاه به صورت روزنامه وقایع اتفاقیه یعنی روزنامه رسمی تهران درآمد.( آرینپور، یحیی،...
ادامه مطلب
لیس پس لیس – نوعی بازی بیشتر برای نوجوانان بود. بازی از این قرار بود که سکه را یک نفر از گروه سه چهار نفره به فاصله ای حدود سه متر می انداخت به آن لیس می گفتند و سکه دوم را می کوشید روی آن بیاندازد و به آن پس لیس می گفتند. دیگران...
ادامه مطلب
لیفه لیفه، قسمت بالای زیر شلواری که در آن بند یا کش میکشند و میتوان آن را باز و بسته کرد. هر گاه این کلمه با فعل ور کشیدن (لیفه کسی – یا لیف کسی را ور کشیدن) استعمال شود، کنایه از عمل جنسی کردن با وی و او را مفعول قرار دادن و مترادف...
ادامه مطلب