فلاندن می‌نویسد: « در ایران بطور کلی در مشرق نعل¬بندی سرد می‌کنند و باید قاعدتاً این طرز بسیار خوب باشد چه بندرت دیده شده که اسب یا قاطری امراض پائی داشته باشد.» (فلاندن، 1356: 158)

کازما می¬نویسد: « در سال ۱۹۰۱ ویلیام دارسی از حکومت ایران امتیاز اکتشاف و استخراج نفت در ایران را جز در پنج ایالت شمالی( آذربایجان،گیلان، مازندران، استرآباد و خراسان)گرفت. منطقه این امتیاز مساحتی دو برابر خاک ژاپن دارد. در برابر، صاحب امتیاز متعهد شد که بیست هزار لیره سهام ( در شرکت اکتشاف و استخراج...

کرزن می¬نویسد: « تصور عمومی این است که نقاره خانه از آثار زمان آتش پرستی و مهرپرستی دوران قدیم است که خورشید را هم موقع غروب و هم هنگام برآمدن با آن وسیله احترام می‌نهادند و درود و سلام می‌فرستادند ولی آنچه تردید پذیر نیست آن است که همواره آن را به دستگاه پادشاهی نسبت...

بروگش مي‌نويسد: « يک نوع مراسم و سنت‌هاي قديمي ايرانيان است که هر روز غروب، خداحافظي با خورشيد را با آهنگ موسيقي جشن مي‌گيرند.» (بروگش، 177:1367)

تاورنیه مي‌نويسد: « تمامی شهرهای خان نشین و نه همه شهرها نیز از امتیاز داشتن دسته نقاره چی برخوردارند.» (تاورنیه، 1383: 63)

اورسل می‌نویسد: « عصرها میدان شاه پر از جمعیت کثیری می‌شد که برای شنیدن کنسرت عجیبی به نام موسیقی هزار ساله که نوعی شامگاه شاهانه بود و احتمالاً مبنای آن از پادشاهان زرتشتی سرچشمه می‌گرفت سر و دست می‌شکستند یک ساعت و نیم پیش از غروب آفتاب یک دسته ارکستر نظامی با کرناها و نقاره‌ها...

تاورنیه مي‌نويسد: « رئیس نقاشان است و این نقاشان جز مینیاتور کار نمی‌کنند آنها بر روی نقاشی‌های خود نوعی روغن جلا می‌کشند که از شیره درخت مستکی خیس کرده در روغن ساخته می‌شود.» (تاورنیه، 1383: 251)

اولیویه می¬نویسد: « صنعت نقاشی هنوز در ایران در مهد طفولیت است ایرانیان هیچ ترقی در این صنعت نکرده‌اند سبب این است که در مذهب اسلام نقش صورت انسانی مجاز نیست.» (اولیویه، 1371: 172)