کلانتری سوار- سال 1330 در مجاورت ضلع غربی زندان قصر، آموزشگاه افسری شهربانی قرار داشت. بعدها دوره آموزشگاه سه ساله و به دانشکده تبدیل شد. ساختمان آموزشگاه بنایی آجری و سه طبقه بود که در جنوب آن اراضی واقع بود. در طبقه اول بهداری و در طبقه دوم، سال دومی ها و طبقه سوم سال اولی های آموزشگاه قرار داشت. بعدها در شمال اراضی آموزشگاه، ساختمان مفصلی با استخر و سکوی بلند شیرجه در جنوبش برای دانشجویان دانشکده ساختند. ساختمان آجری برای افسران دوره عالی اختصاص یافت و ساختمان مجاورش آموزشگاه پاسبانی شد.
در ضلع شمالی آن، کلانتری سوار واقع بود که سال ها قبل تشکیل شده بود. کلانتری سوار در آن سال ها حدود 100 سوار داشت. اسب ها همه از نژاد مجاری و تنومند و قوی بودند. در ایران از آنها حتی برای اصلاح نژاد اسب هم استفاده می کردند. افسران سوارکار با لباسی بسیار زیبا و چکمه بلند شبرو که شمشیری بلند به کمر داشتند و تفنگ برنو کوتاه بر شانه هاشان آویزان می کردند و به گشت زنی می پرداختند. افسران کلانتری سوار قوی جثه و بسیار زبده و تعلیم دیده بودند. اغلب از میان هشتاد نود نفر فارغ التحصیلان هر دوره آموزشگاه تنها دو سه نفر مناسب جذب در این واحد پلیس بودند. هر دو سوار در غالب یک واحد به گشت زنی در مناطق مختلف می پرداختند. اراضی اطراف بویژه شمال کلانتری سوار همه تپه ماهور بود که در جای جای آن روستاهای شمیران پراکنده بودند. به همین سبب برای سرکشی پلیس، اسب مناسب ترین وسیله بود. گو اینکه پلیس در آن زمان، خودرو بسیار اندکی در اختیار داشت و برای همه واحدها کافی نبود.
در سطح تهران اگر الاغ و قاطر و اسبی بدون صاحب پیدا می شد. کلانتری های شهر باید حیوانات را تا تعیین تکلیف آنها توسط مرجع قضایی برای نگهداری به کلانتری سوار گسیل می کردند. در آن زمان خرس گردانی و عنتری و معرکه گیری باب بود، اما مطابق قانون باید از فعالیت این نوع مشاغل جلوگیری می شد، اگر پلیسی آنها را دستگیر می کرد. تا تعیین تکلیف پرونده آنها توسط قاضی، حیواناتشان باید به کلانتری سوار تحویل می گردید. اغلب پاسبانی که مامور می شد تا مثلا الاغی را از مناطق جنوبی تهران به کلانتری سوار در شمال شهر ببرد به سبب دوری راه، سوار الاغ می شد که مورد تمسخر مردم قرار می گرفت. به همین دلیل فرماندهان سوار الاغ شدن پاسبانان را ممنوع کرده بودند، ولی در عمل این اتفاق رخ می داد.
بعدها کلانتری سوار تعطیل شد و محل آن به تربیت و نگهداری سگ های پلیس و بعد از آن به مرکز آزمایش رانندگی و بعدتر به واحد اردنانس پلیس اختصاص یافت.(مصاحبه با افسران آن عصر)
