اسدآباد

در مشرق ولنجك و شمال غربى تجریش قرار دارد.

 اعتمادالسلطنه در سال 1270 ق. مى‌‌نویسد: «دوشنبه 25 شعبان 1270 ق. ناصرالدین شاه به اسدآباد حسین‌‌على خان معیرالممالك و عصر همین روز به داودیه و پس از گذراندن دو روز در آن‌‌جا، روز جمعه 28 شعبان از آن‌‌جا به نیاوران رفته‌‌اند.»

 اعتمادالسلطنه مى‌‌گوید: «اسدآباد را ظاهراً حسین‌‌على خان معیرالممالك آباد نموده است و پس از وى به تملك ظل‌‌السلطان درآمده و از او به سیدابوالقاسم امام جمعه تهران منتقل گردیده است.» و باز او هنگامى‌‌كه اسدآباد در دست امام جمعه بوده، مى‌‌نویسد كه ناصرالدین شاه شنبه 19 ذى الحجه 1303 ق. به اسدآباد خانه دخترشان كه ضیاءالسلطنه، زن امام جمعه است تشریف بردند.

 سلیمان بهبودى مى‌‌نویسد: «در غرب و جنوب سعدآباد مزرعه‌‌اى به نام اسدآباد وجود داشت كه زمین‌‌هاى زراعتى آن تا نزدیك باغ فردوس مى‌‌رسید و در بالاى این زمین‌‌ها باغ و یك رشته قنات بود و چند خانواده زارع هم سكونت داشتند. موقعى كه خیابان پهلوى از شهر به شمیران امتداد پیدا كرد، یك خیابان فرعى هم از ابتداى زمین‌‌هاى اسدآباد كه مجاور و هم مرز باغ فردوس بود، تا قسمت شمالى باغ اسدآباد یعنى تا تپه على‌‌خان كه امروز به نام شهوند است، امتداد یافت.»

 منوچهر ستوده از قول آقاى بذرافشان مى‌‌گوید: «اسدآباد را میرزا حسن، امام جمعه تهران، پدر میرزا زین العابدین، آباد كرد و پس از فوتش عیال دایى او معروف به «خانم مردان« و ورثه قانونى او به دیگران فروختند. اسدآباد، از شمال به آبریز كوه، از جنوب به اراضى محمودیه، از غرب به ولنجك و از شرق به اراضى و سامان تجریش محدود بوده است.»

 در 21 شهریور [سال 1320 خ.] امیر منتخب نورى در این قریه كشته شده است. / جغرافیاى تاریخى شمیران، ج 1، ص 11.