در بیان آجر چینی بناهایی كه به نگهداری آب اختصاص داشت اصطلاح آب چین به كار می‌‌رفت.
دستور چیدن آبگیرها مانند حوض وآب انبار و خزینه بود كه باید آجر آن كاملاً پخته بوده و در آب مانده رطوبت گرفته باشد و گِل آن باید كاملاً پرورده، یعنی خاكش بیخته وآهكش اندازه و خیسانده شده، سنگ و ریگ و چیزی كه حل نشده باشد درآهك باقی نمانده و از چهار یك زیادتر و از هشت یك كمتر در آن آهك به كار نرفته باشد و گِل نرم آبگون در آن به كار رود كه تمام درز و شكاف آجر را مسدود نماید و در هر یكی دو رگ برآن، آب پاشیده شود و این آب‌چینی بود كه قرن‌ها عمر كرده، لطمه‌ای به آن وارد نگردیده و احتیاج ساروج و روكش ازآن دور می‌‌نمود. / تهران قدیم (جعفر شهری)، ص 94.
