زمانی كه اوضاع آبرسانی در شهر تهران بدان گونه بود كه اشاره شد، شغلی در شهر تهران وجود داشت به نام آب فروش. او كسی بود كه با مشك یا سطل، آب سالم‌تری را پیاده به مردم می‌‌رساند. البته این نكته گفتنی است كه مساحت آن زمان تهران، تقریباً هسته مركزی تهران امروزی و بسیار كوچك‌تر از وسعت امروزی شهر بود؛ به طوری‌‌كه آبرسانی با این روش امكان داشت. به‌خصوص آن‌كه با زندگی صرفه جویانه تهرانی‌‌ها اغلب یك كوزه سفالی مصرف آب شرب یك خانواده را كفایت می‌‌كرد.
آب فروش‌ها، یعنی سقّاها در ابتدا با كوزه و مشك و بعدها با سطل و این اواخربا گاری‌‌هایی كه بشكه‌ای رویش نصب كرده بودند، به فروش آب می‌‌پرداختند.
آب فروش‌ها نه تنها آب آشامیدنی مردم را فراهم می‌‌كردند، بلكه به قهوه‌خانه‌ها، حسینیه‌ها، غذاپزی‌‌ها و سقاخانه‌ها آب می‌‌رساندند. قیمت یك جام آب خوردن كه یك برای یك نفر كه توسط آب فروش یا سقای دوره گرد به مردم فروخته می‌‌شد (در حدود نود سال پیش) یك شاهی (یك بیستم قران- ریال) بود ویك مشك آب، حدود 48 تا60 لیتر حجم داشت و بنا به دوری و نزدیكی راه از پنج تا ده شاهی قیمت داشت و در حدود پنجاه سال پیش، یك سطل آب خوردن یك ریال (قران) بود. البته بعدها گاری وچرخ وبشكه به میان آمد وآب فروش هاازاین وسایل استفاده می‌‌كردند و آسان‌تر و بهتر كارشان را انجام می‌‌دادند.
مراحل تغییر و تحول وسیله حمل و توزیع آب آشامیدنی مردم از مشك یا خیك شروع شد و با دبه‌های لاستیكی و بعدها بشكه‌های چوبی و فلزی كه با گاری حمل می‌‌شد، ادامه یافت. با احداث لوله‌كشی آب تهران عمراین شغل خاتمه پذیرفت. ! رجوعکنید به سقا
