ویلز می‌نویسد: « سنگ اوزان، یا واحد وزن کردن اجناس در اغلب نواحی مختلف ایران با هم متفاوت است. مثلا یک من “اصفهان” در حقیقت یک من معروف به من شاه است که حدود سیزده پاند1 و سه چهارم پاند وزن دارد ولی من شیراز برابر یک من2 تبریز است. که حدود هفت پاند وزن دارد. معمولا در ایران اجناس خوراکی را به وسیله ترازوهای بلند شاهین و کفه دار وزن می‌کنند.» (ویلز، 1368: 264)