کمپفر (1716-1651م.) مینویسد: « وزیر با وجود تمام قدرت و نفوذی که دارد همواره از عاقبت کار خود در بیم و هراس است، مبادا مورد غضب شاه قرار گیرد و جانش را از دست بدهد بنابراین برای مقابله با این خطر به تملق و چاپلوسی رو میآورد تا موقعیت خویش را نزد شاه قویتر سازد.»/ کمپفر، 1360 : 78-77.