نوکر

بروگش مي‌نويسد: « در ايران درجه‌ اهميت و تشخص افراد را با عده‌ نوکران و مستخدميني که پشت سر آنها حرکت مي‌کنند مي‌سنجند و هر کسي هم البته ميل دارد او را بزرگتر از آنچه که هست تشخيص دهند و به ناچار مي‌بايستي نوکر و مستخدم زيادتري نزد خود نگه دارد.» (بروگش، 172:1367)