کازما می¬نویسد: « به نوکرهای ایرانی نمیشود اطمینان کرد آنها همیشه و فراوان دروغ میگویند و کوتاهی و ناکامی خود را در کار به خوبی میپوشانند. گاهی در همان حال که ابیاتی از شعر قدیم برای ارباب میخوانند و سر فرود میآورند در دل نفرین و ناسزا میگویند. به تناسب اینکه نوکر برای چه کاری باشد به یکی از پنج یا شش نام خوانده میشود.»/ کازما، 1380: 36