نشانی دادن

ویلز می‌نویسد: « یکی دیگر از رفتارهای بی سابقه از نظر ما اروپاییان که تنها توسط ایرانیان انجام می‌گیرد اقدام به دادن “نشان” است. فرض کنید که شما یکی از دوستان یا همسایگان شخصی هستید که نوکر او اسب‌هایش را به منظور چرانیدن یا تیمار به خارج از شهر یا محل دیگری برده است. اینک به دلیلی نیاز به امانت گرفتن اسب همسایه پیدا میکنید این همسایه خوب هوشیار، چنانچه تمایل به دادن اسب داشته باشد شما را با دادن یک نشانی به سراغ مهتر یا نوکرش میفرستد و مثلا می گوید به نوکر بگو به نشانی اینکه امروز صبح در مقابل پله ها انعامی به او دادم، اسب سفید یا کهرمان را به تو بدهد که به محض مراجعه و دادن نشانی بدون معطلی اسب را دریافت میدارید و مشکلتان برطرف می‌گردد.» (ویلز، 1368: 286)