لوگوی صنفی در تهران قدیم – در تهران قدیم صنف ها اغلب در اختیار اهالی یک شهر و یا یک قوم و طایفه بود و اعضای صنف شبیه یک حزب عمل می کردند و با یکدیگر مرتبط و متحد بودند و مراسم دهه عاشورا و دیگر عزاداری ها و اعیاد ملی و مذهبی به طور مشترک برگزار می کردند. در نرخ گذاری و بقیه تصمیمات صنفی به طور واحد اتخاد تصمیم می کردند و مسائل صنفی را با هم در میان می گذاشتند. حتی اصناف «هفده گانه چند پیر خاص خود داشتند که به آن‌ها ارادت می‌ورزیدند و آن‌ها را مرشد مستقیم خود می‌دانستند. برخی از این پیران در زمره عارفان بزرگ یا امامان و پیغمبران بودند و برخی نیز مانند حضرت علی ابن ابی‌طالب (علیه‌السلام)، سلمان فارسی، معروف کرخی، ذوالنون مصری و مانند آن‌ها از پیران و مرشدان مورد قبول همه صنف‌ها به شمار می‌رفتند.»/ محجوب، ادبیات عامیانه ایران، ج۲، ۱۰۷۳-۱۰۷۵.
در این موسم هر پیشه و صنف علامت یا نشانه‌ای نمادین به اصطلاح امروز لوگو مخصوص داشت که با آن در جامعه شناخته می‌شد. این علامات صورت کوچک‌شده‌ای از اسباب و ابزار مهم و نقشمند هر یک از پیشه‌ها بود. ۱۷ حرفه از حرفه‌های رایج در تهران که به سلسله فقر منسوب بودند، علاماتشان را به هنگام سردَم بستن در قهوه‌خانه‌ها و اجرای آیین سخنوری./ دانشنامه بزرگ اسلامی، ج۲، ۵۶۸.
علامت اصناف عبارتند از کُنده و مُسته کفاشی، ارّه و تیشه نجاری، پُتک و کوره آهنگری، ماله و شمشه بنایی، کُنده و ساطور قصابی و افزارهای دیگر پیشه‌ها که بر در و دیوارصفه سردم به صورت خاص می‌آویختند./ پرتو بیضایی، تاریخ ورزش باستانی ایران، ج۱، ۲۵ ؛ محجوب، ۱۰۵۳-۱۰۷۸.
برخی از اشخاص وصیت می کردند بر سنگ قبر خود، علامت صنفشان را نقر کنند.
