قصر محمدیه – عمارت ییلاقی محمد شاه قاجار در زمین های اسدآباد شمیران که امروزه اثری از آن برجای نیست. محمد شاه در اواخر عمر به‌دلیل بیماری و به تجویز پزشکان در پی یافتن منطقهای خوش آب‌وهوا در نزدیک تهران بهمنظور ساختن عمارتی ییلاقی در آن بود؛ از اینرو، به صواب‌دیدِ حاج میرزا آقاسی، زمین های اسدآباد در غرب تجریش برای این کار در نظر گرفته و عمارت محمدیه در آنجا ساخته شد(سپهر، ۳ / ۱۳۳).
قصر محمدیه با سنگ و ساروج و برفراز تپهای سنگی بنا شد. این قصر دارای دیواری بزرگ و پهن با برج و باروهایی استوار بود؛ بر گرد آن نیز خندقی عمیق حفر شده بود. قصر محمدیه ۳۰۰ ذرع طول و ۱۰۰ ذرع عرض داشت و مشتمل بر بیوتات و بخش های اندرونی و بیرونی و چندین حمام و مسجد و دارای دو دروازه بود (همانجا؛ اعتمادالسلطنه، مرآة البلدان، ۱ / ۹۵۰) و درحالی‌که هنوز کار ساخت نیمی از بنای قصر به پایان نرسیده بود، معادل ۱۰۰ هزار تومان سکۀ طلا برای احداث آن هزینه شده بود (سپهر، ۳ / ۱۳۳). محمد شاه در تابستان ۱۲۶۴ ق در حالی که هنوز بنایان در قصر مشغول کار بودند، برای گریز از گرمای شدید هوای تهران، از کاخ نگارستان به قصر نیمه‌تمام محمدیه آمد.
بیماری محمد شاه در آن روزها رو به وخامت نهاد و در ۶ شوال همان سال در قصر محمدیه درگذشت (اعتمادالسلطنه، همانجا). از آن پس، این عمارت بدشگون تلقی گردید و بهصورت نیمه‌کاره رها شد؛ این باور چنان قوی بود که بعدها اعتمادالسلطنه، ناصرالدین شاه را از خرید باغ فردوس، بهسبب نزدیکی زمینهای آن به قصر محمدیه بازداشت (اعتمادالسلطنه، روزنامۀ خاطرات، 405، ۱۳۴۵ ش.)./ دانشنامه تهران بزرگ، گلاره مرادی.
این قصر را قصر نو و قصر بدشگون هم خوانده اند. در دوره ناصری به آن توجه نشد و رو به خرابی رفت تا مالکیت آن تغییر کرد. ساختمان قصر تا ۱۳۲۴ش. باقی بود.
