عبدالله شوتی
او از اعضای تیم دهه سی فوتبال ایران بود که به سبب شوت قدرتمندش به شوتی شهرت داشت. پدر او میرزا حسین سعیدائی اهل دماوند بود که به تهران آمده و کاروانسرای موقوفه مدرسه عالی سپهسالار(شهید مطهری) را اجاره کرده بود و به فروش برنج و خواربار مشغول بود. این کاروانسرا بارانداز بسیاری از محصولات منطقه دماوند بود. ابراهیم تیموری در معرفی این کاروانسرا می نویسد؛ «در جنوب مدرسه عالي سپهسالار كاروانسراي سنگي وجود داشت. اين كاروانسرا در اجاره شخصي به نام ميرزا حسين سعيدائي بود. ميرزا حسين در محوطه جلو كاروانسرا كه داراي چند اطاق كوچك بود و همه با سنگ‌هاي قلوه‌اي فرش شده بود با پسرش به نام عبدالله سعيدائي معروف به عبدالله شوتي، از فوتباليست‌هاي معروف اواخر دوران رضاشاه، به كار و كاسبي خود مشغول بودند. در بين دانش‌آموزان دبستان‌هاي آن روز معروف بود كه پاي راست عبدالله شوتي توقيف است زيرا هرگاه با آن پا توپي را شوت كند و به شخصي برخورد نمايد به اندازه‌اي قوي است كه ممكن است موجب مرگ آن شخص بشود. ميرزا حسين سعيدائي ظاهراً اهل دماوند بود و با پسرش عبدالله سعيدائي بارهايي كه از دماوند به آن كاروانسرا مي‌آوردند و بر حسب فصول سال جاري برنج و خواربار و روغن و غير آن بود، به طور عمده مي‌فروختند و با مشتريان با لهجه دماوندي به‌اصطلاح خوش و بش مي‌كردند.»/ تیموری، چهارراه سرچشمه، بخارا، 15 مهر 1392.
عبدالله سعیدائی در مسابقه ایران – هندوستان در سال 1320 خورشیدی شرکت داشت که تیم ایران با گل اکبر حیدری 0-1 به پیروزی رسید. مربی تیم حسین صدقیانی(۱۲۸۱ – ۱۳۶۱) ملقب به پدر فوتبال ایران و برخی بازیکنان؛ آرتوش آساتوریان، عباس تنیده گر، محمد انشاء، احمد خطیبی بودند.
