ذبیح‌الله منصوری – ذبیح‌الله حکیم‌الهی دشتی، فرزند اسماعیل معروف به ذبیح‌الله منصوری و با نام‌های مستعار پیشتاز و ناصر ( ۱۳۶۵ تهران- ۱۲۷۸ ش. سنندج)، پرکارترین مترجم تاریخ مطبوعات و ادبیات ایران، روزنامه‌نگار، نویسنده ایران بود. او در مدرسهٔ آلیانس سنندج با مدیریت فرانسوی‌ها تحصیل کرد. در مأموریت پدر به کرمانشاه رفت. زبان فرانسه را از پزشکی فراگرفت. با درگذشت پدر، مخارج خانواده را به دوش گرفت و از تحصیل دست کشید و در سال ۱۳۰۱ ش. مترجم روزنامه کوشش شد و در سال ۱۳۰۶ با روزنامه های اطلاعات و کیهان و بعدها با روزنامه فراوانی همکاری کرد و از این راه امرار معاش نمود. وی دیرهنگام ازدواج کرد. همسر و دو فرزندش را سخت دوست داشت و تا پایان عمر دل آزرده خودکشی برادرش بود که جزو ۵۳ نفر همراهان ارانی به زندان افتاد. منصوری حدود۱۲۰۰ عنوان داستان و مقاله و کتاب نوشت و در سبک نویسندگی دارای روشی خاص بود و بارها مورد نقد شدید و گاه استهزاء قرار گرفت. زیرا به اصل متن‌ها وفادار نبود. نوشته‌های مشهور منصوری عبارتند از کتاب شاه جنگ ایرانیان، سینوهه پزشک مخصوص فرعون، خواجه تاجدار، خداوند الموت (حسن صباح)، ابن سینا نابغه‌ای از شرق، اسپارتاکوس، امام حسین و ایران، اندیشه‌های یک مغز بزرگ (۴ ج)، افکار مترلینک و منم تیمور جهانگشا است. تا سال 1352 در خانه‌ای در خیابان امیریه و بعد در کوی نویسندگان در آپارتمانی زیست و در همین خانه درگذشت. بیشتر عمر او در بالاخانه‌ای در ساختمانی قدیمی در کوچه خواندنی‌ها (اول فردوسی از جنوب، نرسیده به کوشک مصری) گذشت. پیکرش را در آرامگاه خانوادگی شم ۵۹۶ بهشت زهرا به خاک سپردند./ جمشیدی، دیدار با ذبیح‌الله منصوری؛ تاریخ ترجمه ادبی از فرانسه به فارسی، ۱۳۹۳، ۱۴۰ ؛«کیمیا و خاک»، ۹۸ و ۹۹، ۱۳۶۴ .
تمامی مطالب سایت تحت حمایت قانون «حقوق مولفين» میباشد.
هرگونه سوءاستفاده به هر شکلی يا انتشار مطالب در سایتها یا نشریات، بدون کسب اجازه از مولف و بدون ذکر منبع اکيدا ممنوع است.
همچنین استفاده از مجموعه مقالات بصورت یکجا ممنوع میباشد
تمامی حقوق برای وبسایت تهران نامه محفوظ است. | طراحی و توسعه توسط رایانیتا