دشنام ناپلئون به ایرانیان – نيازهاي متقابل ايران و فرانسه به يكديگر در جنگ ایران و روسیه منجر به عقد پيمان فين كن اشتاين شد. اين پيمان در چهارم مه 1807 م./25 صفر 1222ق. به امضاي دولتمردان فرانسوي و ميرزا محمدرضا خان قزويني به نمايندگي از سوي دولت ايران رسيد و هر دو دولت طي آن تعهداتي را در برابر يكديگر پذيرفتند. (گاردان،1362، 47-43 ؛كاووسى عراقى، 1376، 28- 27 ). ناپلئون که با روسیه و انگلیس در جنگ بود، ناگهان با تزار روسیه پیمان دوستی تیلسیت را منعقد کرد. او بدون رعایت حقوق ایرانیان، کوچکترین اهمیتی به عهدنامه خود با فتحعلی شاه نداد.
اعزام ژنرال گاردان و هيئت همراه به ايران تنها نتيجه اي بود كه از پيمان «فين كن اشتاين» عايد ايرانيان گرديد كه آن نيز چنانچه خواهيم ديد در نيمة راه بي سرانجام ماند. ناپلئون در نامه اي به تاريخ 15 مه 1807م./ 30 ذي الحجه 1221 ق. كه از اردوگاه «فين كن اشتاين» براي گاردان نوشت، كارهايش را در ايران در سه زمينه نظامي، سياسي و تجاري مشخص ساخت كه نشانگر اهداف استعماري ناپلئون در فرستادن هيئت مزبور و برقراري روابط با ايران مي باشد. تنها چيزي كه ناپلئون در نظر نداشت سود دولت ايران بود و اعترافات بعدي ناپلئون در سنت هلن و دادن عنوان «حيوان» به ايراني ها و عثماني ها شاهدي بر اين گفته است.(تره زل،1361،  30)