اين باغ در جنوب دروازه باغ شاه داخل حصار ناصرى در دل اراضى وزير چسبيده به حصار شهر واقع بود به طورى كه سه ضلع شمالى، جنوبى و غربى باغ اراضى ياد شده و ضلع شرقىاش اراضى باير اميريه باغ پسرش كامران ميرزا قرار داشت. بعدها در امتداد ضلع جنوبى باغ خيابان كشيده شد كه منسوب به باغ موصوف «منيريه» خوانده شد. باغ منيريه به منيرالسلطنه همسر ناصرالدين شاه تعلق داشت، كه امروز اثرى از آن نمانده است. منیرالسلطنه، از همسران غیردائمی ناصرالدین شاه و بانی مسجد منیرالسلطنه بود و مجری طرح مدرسه دارالفنون بود.(شهیدی، حمیده (1400). وقف‌نامه منیرالسلطنه (سندی ماندگار از زنان واقف دوره قاجار). قم: نشر استناد. ص7 به نقل از محمدحسن خان اعتمادالسلطنه (1363). چهل سال تاریخ ایران در دوره پادشاهی ناصرالدین شاه (المآثر و الآثار). ج1. به کوشش ایرج افشار. تهران: اساطیر. ص44.) کامران میرزا، حاصل این ازدواج بود. مهدعلیا، مادر ناصرالدین شاه، هرساله مراسم جشنی به مناسبت تولد حضرت فاطمه (س) برپا می‌کرد. با درگذشت او برگزاری این مراسم به منیرالسلطنه واگذار شد.(یعقوبی، بهزاد (1395). واقفان دارالخلافه. تهران: آوردگاه هنر و اندیشه. صص151-153.) بعد از احداث حصارناصری و گسترش شهر طهران، کامران میرزا باغ و عمارت بسیار بزرگی در بخش غربی جدید شهر ساخت. این باغ و عمارت به امیریه شهرت یافت. به تبع او، منیرالسلطنه، نزدیک باغ پسرش، باغ و عمارت بزرگی ساخت که به منیریه معروف شد. محله منیریه امروز تهران، همان جایی است که باغ و عمارت منیرالسلطنه قرار داشت و از دوره پهلوی به مرور رشد کرد و تبدیل به محله منیریه شد.(مولف)
