در تاریخ پنجم آذر ماه 1285 خ. عده‌‌اى از نمایندگان مجلس شوراى ملى با توجه به ضرورت زمان تأسیس یك بانك ملى را با سرمایه غیر خارجى از دولت خواستار شدند. گروهى از بازرگانان و تجار نیز آمادگى خود را براى مشاركت اعلام داشتند. در نتیجه اجازه تأسیس بانك ملى صادر و از مردم دعوت شد كه مردم نیز استقبال كردند، امّا باز هم سرمایه اولیه بانك تأمین نشد و دولت در صدد جلب سرمایه ایرانیان خارج از كشور برآمد و به منظور تشویق آنان در بهمن ماه 1285 فرمانى مبنى بر اعطاى امتیازات گوناگون به بانك ملى به مدت 110 سال صادر شد. اما با تمام تلاش‌‌هایى كه براى تأسیس بانك ملى و كوتاه كردن دست بیگانگان از امور مالى انجام شد، با مخالفت‌‌هاى روسیه و انگلستان و انعقاد قرارداد ششم شهریور سال 1286 خ. كه منجر به تقسیم ایران به دو منطقه نفوذ آن دو كشور شد. امكان ایجاد بانك ملى از دست رفت. در سال 1304 خ. بانكى با عنوان پهلوى كه بعدها به بانك سپه تغییر نام داد در تهران تأسیس شد.
در سال 1306 خ. بر مبناى قانونى كه در روز چهاردهم اردیبهشت به تصویب مجلس شوراى ملى رسید بار دیگر تأسیس بانكى به صورت سهامى مورد توجه قرار گرفت. بدین ترتیب در هفدهم شهریور سال 1307 خ. نخستین بانك ایرانى با سرمایه دولتى به طور رسمى افتتاح شد و شروع به كار كرد. سرمایه اولیه این بانك 200 میلیون ریال در نظر گرفته شده بود.
در خرداد سال 1309 خ. دولت حق انتشار اسكناس را به مبلغ 200 هزار لیره انگلیسى از بانك شاهنشاهى بازخرید و آن را به بانك ملى واگذار كرد. اول فروردین سال 1311 خ. نخستین اسكناس بانك ملى در سطح كشور انتشار یافت كه بر خلاف اسكناس‌‌هاى بانك شاهنشاهى در سراسر مملكت اعتبار داشت. / تلویزیون ایران، شبكه 12 3 خرداد 1382.
