زنان پایتخت نیز تحت تأثیر موج شدید انجمن‌‌سازى، دست به تأسیس انجمن زدند. محل انجمن نسوان در كوچه قاپچى باشى، محله سنگلج، خانه ناظم دربار، همیشه میرزا فرج‌‌خان گل و بلبل ملقب به قرةالعین ثانى قرار داشت. / خاطرات عین‌‌السلطنه، ج 3، ص 2009.
بر پایه آئین‌‌نامه این انجمن، خانم‌‌هاى عضو، اجازه همراه آوردن كودك و قلیان کشیدن در جلسات را نداشتند. / خاطرات والمونت، ص 287.
ظاهراً انجمن نسوان مورد حمایت انجمن آذربایجان و شخص تقى‌‌زاده بود، ملك‌‌المتكلمین و سید جمال واعظ نیز در آن به وعظ و سخنرانى مى‌‌پرداختند. تأسیس انجمن نسوان در مجلس با واكنش‌‌هاى متفاوتى مواجه شد و مخالفان و موافقان در این باره به بحث پرداختند. برخى از وكلا خواستار شدند تا وزارت داخله از فعالیت آن جلوگیرى كند، اما برخى دیگر از وكلا نظیر وكیل‌‌الرعایا خواستار تعمق بیشترى درباره این اقدام نسوان شدند. وكیل‌‌الرعایا معتقد بود تا مفسده‌‌اى درباره دین و دنیا از سوى این زنان بروز ننموده است از فعالیت آنها تحت عنوان انجمن نباید جلوگیرى كرد. محمدعلى‌‌شاه در تلگرافى اندكى پیش از به توپ بستن مجلس به عموم ولایات مخابره نمود، ضمن برشمردن یكایك گناهان ملیون و انجمن‌‌ها، تشویق نسوان را براى تشكیل انجمن و تحریك آنان براى درخواست آزادى از گناهان و خطاهاى بزرگ مشروطه‌‌خواهان برشمرد. / مذاكرات مجلس، 1326، ص 484.
