بقعه امامزاده معصوم در بریانك است. بناى فعلى بقعه مشتمل بر حرم و چهار ضلع مستطیلى به طول 6/5 متر و عرض چهار متر است كه چهار جرز در چهار گوشه آن پیش آمده و ضریح چوبى ساده در وسط آن قرار دارد. ایوان كوچكى در طرف جنوب و اتاق‌‌هاى وسیعى در طرفین حرم ساخته شده است و گنبدى به سبك گنبدهاى عهد صفوى برفراز بقعه استوار نموده‌‌اند كه قسمت اعظم كاشى‌‌هاى آن فرو ریخته منظره متروك و ویران بدان داده است. در ایوان جنوبى دو لوحه كوچك در طرفین حرم نصب است. روى لوحه سمت چپ این عبارت در شش سطر به خط نستعلیق برجسته مرقوم مى‌‌باشد: «هو الله سبحانه و تعالى تعمیر كرد این عمارت آستانه متبركه واجب التعظیم امامزاده معصوم را جناب توفیق آثارى خواجه محب على ولد حاجى رمضان بریانكى فى شهر ربیع الاخر سنه اربعین و الف من الهجرة النبوه 104 [كه صفر چهل را نگذارده است 1040]»
سال 1040 مقارن با سال‌‌هاى اول سلطنت شاه صفى (1038 -1052) است. ولى معلوم مى‌‌شود تعمیر مزبور هم مانع انهدام بقعه قدیمى نشده، بقعه كنونى دویست سال پس از تعمیر فوق به جاى بقعه ویران شده قبلى بنا گردیده است و تاریخ و بانى آن روى لوحه مرمرى سمت راست بدین قرار خوانده مى‌‌شود. (در پنج سطر به خط نستعلیق برجسته(: «حجر المزار فایض الانوار جناب مظلوم امامزاده معصوم فرزند تابنده گوهر دریاى امامت و درخشنده اختر سپهر كرامت، امام همام با احترام مطهر محمدباقر علیه‌‌الصلوة و السلام و على آبائه و امهاته و شیعته و موالیه هذا بناى روضه مطهر را به دستیارى عالیجاه مقرب الخاقان آغا مرتضى قلى خواجه سمت اتمام یافت 1240.»
بقعه نامبرده در كنار شرق نهر بزرگى قرار دارد كه آب رودخانه فیروزآباد طى قرون متمادى در آن جارى است و از مغرب اراضى تهران به طرف جنوب مى‌‌رود. محوطه وسیعى در اطراف بقعه واقع گشته است و اتاق‌‌هاى مدفن تعدادى رجال و افسران عهد مظفرالدین شاه و محمد على شاه است. / آثار تاریخى تهران، ص 234
