برفراز تپه‌‌اى كه در مشرق جاده بین تهران و كوهپایه‌‌هاى شمال شرق قرار دارد، آن‌‌جا كه آبادى شمس آباد تمام مى‌‌شود و خانه‌‌ها و باغ‌‌هاى لویزان آغاز مى‌‌گردد، بقعه‌‌اى به نظر مى‌‌رسد كه ساختمان اصلى آن بناى چهارگوشى با پوشش گنبدى است. به طول و عرض خارجى قریب ده متر و محوطه داخلى آن از هر طرف بیش از هفت متر است.
اصل بقعه یقیناً بناى قدیمى ساده‌‌اى بوده كه تقریباً به همان حال نگهدارى شده است و در عهد قاجاریه به چهار طرف آن ایوان ساده افزوده، روى تمام بنا را شیروانى زده‌‌اند. مطابق آنچه از زیارت‌‌نامه این بقعه به زحمت برمى‌‌آید، این‌‌جا مرقد چهار برادر به نام‌‌هاى سالم، ابوطالب، رضا و رحیم پسران شیث فرزند كاظم، فرزند على بن الحسین زین‌‌العابدین (ع) مى‌‌باشد و به همین جهت آن را جز به نام «امامزاده لویزان» (در اصل امامزادگان لویزان) طور دیگرى نمى‌‌توان معرفى نمود.
ضریح مشبكى به طرز موسوم به جعفرى و سبز رنگ به طول كمتر از سه و عرض بیشتر ازدو متر دارد و اهمیت صنعتى و تاریخى در این بقعه دیده نمى‌‌شود. ولى موقعیت زیبا و منظره دلپسند آن كه مشرف به آبادى‌‌هاى مختلف شمیران است جلب توجه مى‌‌نماید. / آثار تاریخى تهران، ص 239.
