به مسافت مختصرى دورتر از بقعه امامزاده حسن (ع) در میان درختان و كشتزارهاى باصفاى جنوب غربى جى و به فاصله كوتاهى از سمت جنوب شرقى پادگان توپخانه 105جى، بقعه بسیار آباد و دایرى است كه یكى از مصفاترین و دلچسب‌‌ترین زیارتگاه‌‌هاى مردم تهران خصوصاً اهالى محلات جدیدالاحداث غربى و جنوب غربى شهر است. این بقعه به نام امامزاده عبدالله خوانده مى‌‌شود و از خارج و داخل صورت هشت ضلعى دارد. محوطه هشت ضلعى داخل بنا كه هر ضلع آن بالغ بر دو متر است، حرم بقعه را تشكیل مى‌‌دهد. تصور مى‌‌رود اصل بنا مربوط به قرن هفتم یا هشتم هجرى بوده طاق نماهاى اطراف حرم و روكارى درون آن را در عهد قاجاریه افزوده و تغییر صورت داده‌‌اند. در وسط حرم ضریح چوبى سبزرنگ جعفرى استوار است و در میان آن مرقد را با كاشى‌‌هاى جدید سفید و ظریف فشارى پوشانده‌‌اند. ازاره حرم نیز با كاشى‌‌هاى ظریف سفید فشارى نوساز پوشیده شده، كف حرم آجر سیمانى موزاییك است و بر روى آن قالى و قالیچه گسترده‌‌اند.
زیات‌‌نامه بقعه، صاحب مرقد را شاهزاده عبدالله بن اباالفضل‌‌العباس معرفى مى‌‌نماید و شاید به همین جهت توجه فراوانى از طرف توده زایر مى‌‌شود. / آثار تاریخى تهران، ص 203.
