«استو» جزو اول استودان به معنى استخوان است؛ پس استودان یعنى استخوان دان و آن ظرفى بوده است كه اغلب از گِل پخته یا سنگ و یا گل و آهک به شكل خمره مى‌‌ساختند و ایرانیان باستان براساس رسوم مذهبى، مردگان خویش را در آن‌‌ها كه بر فراز كوه قرار داده مى‌‌شد، مى‌‌نهادند.
در قسمت شمالى تهران بزرگ یعنى كوه‌‌هاى شمیران و دامنه‌‌هاى آن نظیر دروس و قیطریه و غیره به موارد بسیارى از آن برمى‌‌خوریم. البته پس از اسلام نیز مردم مردگان را بیشتر در همین حوالى دفن مى‌‌كرده‌‌اند. / رى باستان، ص 368.
یعنى ایرانیان پس از اسلام آوردن هم براساس همان عادت دیرینه خویش قبرستان‌‌ها را برفراز تپه‌‌ها و بلندى‌‌ها در نظر مى‌‌گرفته‌‌اند.
