در گذشته در تهران نیز همانند دیگر نقاط ایران ازدواج منطقى‌‌ترین راه حل پیوند زن و مرد بود. چگونگى آغاز و انجام این پیوند و مراسم و ملزومات آن كاملاً با امروز متفاوت بود.
طلاق، در لغت به معنى رهایى است كه اگرچه بسیار تلخ و نامبارك جلوه مى‌‌كند و صاحبان اندیشه و كارشناسان علم اجتماع همیشه مردم را به دورى از آن و فهم عواقب بدش توصیه مى‌‌نمایند، اما در جایى كه زندگى و حیات یك پیوند دلپذیر، امكان ندارد وجود طلاق، منطقى به نظر مى‌‌رسد. پیغمبر گرامى اسلام (ص) مى‌‌فرماید:
«ناخوشایندترین حلال‌‌ها طلاق است«.
«روز سوم مرداد 1310 خ. مرحوم داور قانون ازدواج و طلاق را به مجلس شوراى ملى تقدیم نمود و از آن تاریخ حق اجراى صیغه عقد منحصراً به اشخاصى واگذار شد كه دفتر ثبت رسمى ازدواج و طلاق داشته باشند.» / تاریخ مؤسسات، ج 2، ص 168.
پیش از این قانون در تهران و دیگر شهرها، ثبت و اجراى صیغه عقد و طلاق توسط روحانیون انجام مى‌‌پذیرفت
