میرزا ابوالقاسم حكیم باشى ملقب به سلطان الحكماء، معلم طب ایرانى بود. حاج میرزا ابوالقاسم فرزند میرزا جعفر در سال 1245 ق. متولد شد. تحصیلات خود را در مدرسه نیماورد اصفهان و یزد به انجام رسانید و در سال 1270 ق. به تهران آمد و در مدرسه صدر مجلس درس و طبابتى دایر كرد. در سال 1280 ق. به سمت حكیم باشى‌‌گرى وزارت امور خارجه منصوب شد. در سال 1294 ق. معلم طب ایرانى دارالفنون شد، به تدریج تا آن‌‌جا ترقى یافت كه اجل و اعظم اطباى دارالخلافه گردید و در سال 1302 ق. به سلطان الحكماء ملقب شد. از وى چهار كتاب: تحفه ناصرى، ناصرالملوك، رساله یوسفیه و رساله حماییه باقى مانده است. او سرانجام در 1322 ق. در سن 77 سالگى به بیمارى وبا در قریه كلاك در پنج كیلومترى كرج كه متعلق به خود او بود درگذشت. / تهران به روایت تاریخ، ج 2، ص 640.
او از اطباى ناصرالدین شاه بود و شاه او را بسیار دوست داشت.
