جعفر شهری‌ می‌‌نویسد: «در تهران قدیم دو نفر بودند كه آش كشك آن‌ها مشهور بود یكی‌ مشهدی‌ یدالله بود كه در پایین چهار سو كوچك آش معروف داشت (كله بره درش می‌‌انداخت). به جز ماه رمضان تمام دوره سال ظهرها پاتیلش كنار دیوار صحن امامزاده زید قرار می‌‌گرفت؛ و دیگری‌ مشهدی‌ عبدالله بود در اول بازار مرغی‌‌ها كه در تعریض خیابان جباخانه (بوذر جمهری‌) از میان رفت.