نابینایان
ویشارد مینویسد: « برای نابینایان نیز هیچ مؤسسهای وجود ندارد و آنان ناچارند برای گذران زندگی از این در به آن در بروند در پایتخت گروههای پنج نفره نابینایان اغلب در خیابانها دیده میشوند. آنان دست در دست یکدیگر دارند و دسته جمعی به صدای بلند چیزهایی میخوانند و از عابران كمك و صدقه طلب میکنند.» (ویشارد، 1363: 263)