فرهنگ غنی نوع دوستی ایرانیان كه امروزه تا حدی رنگ باخته، درگذشته به اشخاص متمكن و خیر این انگیزه را می‌‌داد تا در جهات مختلف زندگی مردم قدم خیر بردارند. ساخت آب انبارهای عمومی و سقاخانه‌ها یكی از رسوم بسیار پسندیده و شایسته نیاكانمان بوده است.
آب‌انبارهای عمومی كه در تمامی شهرهای كم آب كشور ساخته شده، درتهران هم نیاز عمومی را برآورده می‌‌كرده است. شرح ساختمان آب انبارهای عمومی در مقدمه آب انبار، آمده است.
آب انبارهای عمومی در مقایسه با آب انبارهای خانه‌ها آلودگی بیشتری داشت. صفحه 461، جلد 1 «تاریخ اجتماعی تهران» در این ارتباط روایتی از آب انبارهای عمومی تهران قدیم دارد:
«از مجاری سقف و بادگیر این آب انبارها فضولات و اجساد زیادی از جانوران روی آب مشاهده می‌‌شد و چه بسا كه ولگردان راه پله و حتی پاشیر را محل قضای حاجت خویش می‌‌ساختند و بر آن آلودگی‌‌ها نیز می‌‌افزودند.»
این آب انبارها مشكلات عدیده‌ای نیز داشت از آن جمله نظافت و لجن‌گیری كه كار ساده‌ای نبود و مدت‌ها و با هزینه بسیار این عمل انجام می‌‌شد و دیگر جنایاتی بود كه در شبانگاهان در راه پله آن‌ها به وقوع می‌‌پیوست تا جایی كه مردم می‌‌گفتند در تاریكی آن‌جا آل و جن كه قسمی از اقسام شیاطین هستند سكنا دارند و استفاده از آن در شب برایشان مقدور نبود. به هرحال با همه مشكلات، بازهم آب انبار در گذشته یكی از بهترین راه‌های مبارزه با كم آبی و نیز تأمین آب عموم مردم جامعه بود.
در جدول سال 1269ق. آمار تهران، تعداد 72 بركه آب انبار به شرح، 33 بركه در محله عودلاجان؛ 20 بركه در محله بازار و 19 بركه در محله سنگلج درج شده است
