با پیدایش اغذیه فروشی‌‌ها وكافه‌های سرپایی كه بیشتر توسط ارامنه تهران دایرشده بود، آبجو هم باب شد و از آن‌جا كه از عرق و شراب ارزان‌تر و كم‌الكل بود، به همراه غذای سبك قیمت به سرعت رواج پیدا كرد.
اولین كارخانه آبجوسازی در مجیدیه كه متعلق به عین‌الدوله بود، در قسمتی از باغ این شاهزاده قاجاری احداث شد. این باغ وسعت زیادی داشت، بخشی از آن هم اكنون بوستان با صفایی را تشكیل می‌‌دهد كه توسط شهرداری احداث شده و در میان اهالی محل به باغ شازده مشهور است. پس از انقلاب اسلامی، كارخانه آبجوسازی تخریب و در اراضی آن منازل سپاهیان پاسدار و بخشی از اداره سپاه پاسداران بنا شد. سید محمد علی جمالزاده درباره احداث كارخانه آبجوسازی می‌‌نویسد:
«در حدود سال 1328 ق. تأسیس شده است.»
/ گنج شایگان، ص 950.
در فرهنگ جغرافیایی از آن چنین یاد شده است:
«كارخانه معروف آبجوسازی مجیدیه دراین محل [مجیدیه] است و كارگران آن از فارس و ترك ساكن همین قریه هستند.»
كارگران كارخانه را ارامنه و اهالی اردبیل و اطراف آن تشكیل می‌‌داده‌اند. مورخ‌الدوله سپهر نیز پیش از احداث كارخانه ازباغ شازده چنین یاد می‌‌كند:
«روز سه‌شنبه دوازدهم ژانویه 1915 م. ساعت چهاربعدازظهر به اتفاق «فن كاردرف» به دیدن شاهزاده عین الدوله در باغ مجیدیه رفتیم. (مجیدیه درشمال شرقی تهران محل فعلی كارخانه آبجوسازی واقع است.) شاهزاده درد پا داشت، روی تخت استراحت كرده بود.» / ایران در جنگ بزرگ، ص 139.
پیش از ساخت كارخانه آبجوسازی تهران، دردوران ناصرالدین شاه آبجو را از هندوستان وارد ایران و تهران می‌‌كردند و به همین سبب خیلی گران بود. دكتر پولاك، طبیب ناصرالدین شاه، درباره آبجو بدان روزگار می‌‌نویسد:
«… بعضی‌‌ها چون آبجو را از جوشانده جو به دست می‌‌آید مجاز می‌‌دانند.» / سفرنامه پولاك، ص 449.
