در تهران قدیم روشن كردن چراغ روشنایی‌ آداب و رسومی‌ داشت. وقتی‌ آن‌ها را روشن می‌‌كردند. حاضرین صلوات فرستاده و به شاه چراغ شیراز درود می‌‌فرستادند. این رسم در میان كسبه بیشتر نمود داشت و زمانی‌ كه هوا در حال تاریك شدن (گرگ و میش) بود، كسبه چراغ‌ها را روشن می‌‌كردند و مشتریان صلوات می‌‌فرستادند و هنگام ورود به مغازه می‌‌گفتند: «چراغت روشن» و صاحب مغازه پاسخ می‌‌داد: «چراغ عمرت روشن«. مغازه‌داران به اولین مشتری‌ كه خوش قدم باشد خیلی‌ اهمیت می‌‌دادند و این هنگام را سرچراغ می‌‌گفتند و دشت سرچراغ برای‌ كسبه بسیار مهم بوده است.