وصله دوزی

کولیور رایس می‌نویسد: « زن ایرانی که خیاطی می‌کند به یک کار بیش از سایر کارها علاقه مند است و آن وصله دوزی است. از رفوگری هیچ نمی‌دانند تنها شیوه مرمتی که می‌شناسند همان وصله دوزی است؛ اگر سفره رومیزی یا جورابی به مرمت نیاز داشته باشد شیوه کار یکی است. از آنجا که ایرانیان هرگز در خانه کفش به پا نمی‌کنند جوراب های آنان به سرعت پاره می‌شود. و دیری نمی‌پاید که هر کف جوراب به وصله‌ای نیازمند می‌شود آ‌نها مشتاق آموختنند و پس از اندک آموزشی در رفوگری کارهای شسته رفته‌ای انجام می‌دهند.» (کولیور رایس، 1383: 209)