کازما می¬نویسد: « چون در ایران سجل احوال و ثبت رسمی احوال شخصی معمول نبوده، تشخیص هویت دشواری‌های گوناگون دارد و برای این کار طرف عقد سوای مدرک احراز هویت یا شناسنامه، باید شاهد داشته باشد. در عقدنامه‌ای که طرفین امضاء می‌کنند، افراد بی‌سواد (که خط و امضا ندارند) می¬توانند اثر انگشت بگذارند و در این صورت سردفتر اسناد رسمی تصدیق نامه‌ای در احراز اینکه اثر انگشت از خود طرف عقد است تنظیم می‌کند.»/ کازما، 1380: 156
تمامی مطالب سایت تحت حمایت قانون «حقوق مولفين» می‌باشد.
هرگونه سوء‌استفاده به هر شکلی يا انتشار مطالب در سایت‌ها یا نشریات، بدون کسب اجازه از مولف و بدون ذکر منبع اکيدا ممنوع است.
همچنین استفاده از مجموعه مقالات بصورت یکجا ممنوع می‌باشد
تمامی حقوق برای وبسایت تهران نامه محفوظ است. | طراحی و توسعه توسط رایانیتا