در منتهى‌‌الیه شمالى فرحزاد (فره زاد) آن‌‌جا كه جاده فرحزاد به طرف یونجه‌‌زار و امامزاده داوود مى‌‌رود، بر فراز تپه طرف دست راست جاده در میان انبوه درختان، باغ با نزهتى جلب نظر مى‌‌نماید. این زیارتگاه به نام امامزاده ابوطالب خوانده مى‌‌شود و ساختمان آن به امامزاده عزیز اوین شباهت دارد. بناى اصلى آن شامل حرم مستطیلى به طول شرقى و غربى كمى بیش از چهار متر و عرض قریب سه متر ونیم است كه از سنگ ساخته‌‌اند و دو اتاق كوچك باریك در طرفین مشرق و مغرب آن با نماى آجرى ساده افزوده، ایوان عریضى هم در سمت جنوب یا مدخل بقعه اضافه كرده‌‌اند. به نظر مى‌‌رسد اصل بقعه قدیمى‌‌تر از زمان صفویه باشد. تصور مى‌‌رود اتاق‌‌هاى كوچك و نماى آجرى ساده بقعه، در زمان فتحعلى شاه یا محمد شاه قاجار الحاق شده باشد، به نظر مى‌‌رسد ایوان هم از آثار زمان ناصرالدین شاه باشد.
ضریح زیبایى به سبك خانه مربع خراطى به طول 2/19 متر و عرض 1/58 متر و ارتفاع 1/62 متر در وسط حرم كوچك بقعه هست كه اگر بى‌‌سلیقگى به خرج نداده و آن را رنگ سبز نكرده بودند، مانند ضریح امامزاده ابوالحسن (شهررى) بسیار جالب توجه‌‌تر بود. در میان ضریح صندوقى ساده با تخته‌‌هاى محكم ساخته‌‌اند كه نوشته و اثرى ندارد. نام صاحب مرقد در زیارت‌‌نامه ابوطالب بن فضل بن زید بن على بن الحسین ذكر گردیده است. مردم عوام این بقعه را امامزاده دنبه! هم مى‌‌خوانند و علت آن را چربى درخت كهنسالى كه نزدیك امامزاده مزبور واقع بوده است، مى‌‌شناسند. / آثار تاریخى تهران، ص 213.
