طرح اسلیمى، تركیبى از اشكال گل و بته با خطوط منحنى است كه در معمارى بناهاى ایرانى – اسلامى به خصوص كاشى‌‌كارى و گچبرى و نقاشى و حتى نقوش سفالگرى و غیره كاربرد فراوان دارد. كاشى‌‌كارى ملهم از این طرح در دوره قاجاریه نیز چون گذشته مرسوم و متداول بود، اگرچه این هنر در گنبد و كتیبه‌‌هاى مساجد و امامزاده‌‌هاى دوران صفویه به اوج رسیده است.
اسلیمى مشتق از كلمه اسلام است كه به آربسك یا عربسك منصوب به اعراب نیز معروف است.
اسم اعظم – «اسم اعظم مطلق سفارشات كلى عقیق كنان را دربرمى‌‌گرفت. اسم اعظمى كه نه كسى از آن آگاهى داشت و نه مى‌‌دانست از چه حروفى تشكیل شده است. همچنین درباره اسم اعظم نامعلوم این عقیده بود كه همیشه موكل نامریى‌‌اش حافظ و نگهبان بوده، كارهایش در گشایش اقداماتش قرین توفیق مى‌‌شود.
بعضى اسم مادر موسى را كه پدرش بر او نهاده اسم اعظم مى‌‌دانند. و آن را به نظم كشیده تا از ذهن نرود و در حكاكى و نوشتن اشتباه نشود:
هاوسه الف كشیده مدَى بر سر
میمى كج و كور و نردبانى در بر
چارش الف و هایى و واوى معكوس
مى‌‌دان به یقین نام خداى اكبر
و این همان صورت شرف شمسى است كه بر روى عقیق كنده آن را انگشترى ساخته به دست مى‌‌كنند.» / تاریخ اجتماعى تهران، ج 3، ص 292.
