دواب

دواب – در دوره قاجاریان به چهارپایانی که در اختیار قشون قرار داشت، دواب می گفتند.

در پایان سال ۱۲۹۹ ش. ژاندارمری ۳۰۹۳ رأس دواب اعم از اسب، قاطر و الاغ در تملک داشت./ عاقلی، ۹۸.

«دواب . [ دَ ] جمعِ دابة و عربی است. به معنی مطلق جنبندگان یعنی جانوران است ولی در فارسی بدون تشدید باء و بیشتر به معنی ستور که سواری می دهد و بار می کشد استعمال شود. چارپایان که سواری و بارکشی را باشند. (از یادداشت مؤلف ). حیوانات سواری و بارکش مانند اسب و استر و خر و شتر و فیل و گاو و گاومیش . (ناظم الاطباء) »/ لغت نامه دهخدا.