آهو

یكی‌ از حیوانات وحشی‌ و مورد علاقه شكارچیان است كه در دوران قاجاریه یعنی‌ پیش از توسعه شهر تهران در اطراف پایتخت جایی‌ كه امروز مركز شهر محسوب می‌‌گردد، یافت می‌‌شد. بارها در خاطرات ناصرالدین شاه و یا كتب دیگر آن زمان این نكته یادآوری‌ شده است: « تا كنون چند بار از این اجازه شاهانه استفاده كرده و به سلطنت آباد برای‌ شكار مرغان ماهی‌‌خواری‌ كه زمستان‌ها به آن‌جا می‌‌آیند رفته‌ام. امروز به دوشان‌تپه رفتم... یك گله آهو دیدم، اما همین كه یك گلوله به سمت آن‌ها خالی‌ كردم، ملتفت شدم كه آهوها از تیر رس تفنگ من بیرون‌تر جسته‌اند.» یا «شاه كه به شكار آهو به پایین دوشان تپه رفته بود دست خالی‌ برگشت چه در این فصل به علت خشكی‌ جلگه‌ها حیوانات شكاری‌ مثل مردم تهران به كوه‌ها پناه برده‌اند من هم كه دو دفعه با سگ خود در پی‌ شكار رفتم به همین حال برگشتم.«و»صحرای‌ اطراف قصر فیروزه پر از خرگوش و كبك و تیهو است. آهو نیز گاهی‌ در این ناحیه پیدا می‌‌شود ولی‌ شكار آن دشوار است.» / سه سال در دربار ایران، صص 318و 186و 126 ! رجوع کنید به شكار.