کارخانههای دوره مظفری - کارخانههایی که در دوره مظفری در تهران دایر گردید، نخست کارخانه قند امینالدوله در کهریزک بود و دیگر کارخانه آجر ماشینی که توسط امینالضرب در ۱۳۲۲ق. در نزدیکی تهران گشایش یافت.( اشرف، احمد، موانع تاریخی رشد سرمایهداری در ایران: دوره قاجاریه، ج۱، ۸۵، تهران، ۱۳۵۹ش.) کارخانه قندسازی امینالدوله که در ۱۳۱۳ق با ماشینآلات انگلیسی آغاز به کار کرد، نخست به کشت چغندر در اراضی کهریزک پرداخت، اما چون محصول آن به بازار آمد و نتوانست با قند روسی رقابت کند، این امر به تعطیلی کارخانه در ۱۳۱۷ق منجر شد./ تاریخ مؤسسات تمدنی جدید در ایران، ج۳، ۳۴۱-۳۴۲، ۱۳۷۶ش.
مهمترین کارخانهای که در این دوره در تهران برپا گردید، کارخانه برق امینالضرب بود. کتاب تاریخ مؤسسات تمدنی جدید در ایران خریداری کارخانه توسط امینالضرب را در ۱۳۲۳ق، و تاریخ به کار افتادن آن را ۱۳۲۵ق آورده است.( همان، ۳۸۳-۳۸۶) ولی زمان شروع فعالیت کارخانه احتمالاً یکی دو سالی پیش از آن است، زیرا به نوشته ناظمالاسلام کرمانی در ۱۳۲۰ق استفاده از چراغ برق در عمارات سلطنتی افزایش یافت و پس از آن در ۱۳۲۴ق/۱۹۰۶م چراغ برق در کوچههای تهران و خانهها و مساجد و مدارس شهر شایع شد.
تلفن را نخستینبار در زمان ناصرالدین شاه، پسرش کامرانمیرزا در تهران معمول کرد و ظاهراً راهنمای او در این کار بواتال بلژیکی بود. ابتدا یک رشته سیم میان خانه ییلاقی او، یعنی کامرانیه شمیران و مقر حکومت تهران و وزارت جنگ کشیدند. پس از آن میان مقر ییلاقی شاه و عمارات سلطنتی تهران نیز یک رشته سیم تلفن دایر گشت و آنگاه میان خانه صدراعظم در پارک اتابک و عمارت دیوانی در ارگ سیمکشی شد؛ ولی ایجاد اولین شبکه تلفن در دوره مظفری آغاز گردید و در سالهای بعد توسعه بیشتری یافت. در محرم ۱۳۲۱، دوست محمدخان معیرالممالک امتیاز شبکه تلفن تهران را به مدت ۶۰ سال به دست آورد. چندی بعد معیرالممالک امتیاز تلفن را به مبلغ ۵۰ هزار تومان به محتسبالممالک و جهانیان زردشتی فروخت و شرکت پس از آن با همکاری ۳ تن دیگر با نام شرکت تلفن در ایران به کار خود ادامه داد. به گفته جمالزاده شمار مشترکان تلفن تهران در ۱۳۳۳ق به حدود ۳۸۰ شماره رسیده بود./ گنج شایگان، ج۱، ۱۸۴، ۱۳۶۲ش.