نهر کرج- در اواخر دوران محمدشاه، در ۱۲۶۱ق./۱۸۴۵م. که جمعیت تهران فزونی بسیار یافته، و کمآبی بیش از پیش مایه عذاب شده بود، به دستور شاه نهری جدید از رود کرج به تهران کشیدند. این نهر به دو شاخه تقسیم میشد: شاخه شمالی از بالای باغ نگارستان عبور میکرد و از دروازه شمیران به شهر وارد میشد،( اعتمادالسلطنه، مرآة البلدان، ج۱، ص۹۳۹، ۱۳۶۷ش.؛ صدیقالممالک، ج۱، ص۷۵، ۱۳۶۶ش.) و دیگری همان شاخهای بود که به سوی جنوب میرفت و به کار آبیاری اراضی زراعتی حاج میرزا آقاسی در یافتآباد و وسفنارد میرسید. اما اشکال این نهر آن بود که به سبب بُعد مسافت و تغییر مداوم میزان آب جاری در فصول مختلف، بیش از قنات به لایروبی مداوم نیاز داشت؛ چنانکه ۶ سال پس از احداث که آب آن بسیار کم شده بود، به خرج دولت مجدداً مرمت و لایروبی شد و پس از آن این نهر که ۱۰ سنگ آبگیری داشت، لبالب شد و به مدت ۱۰ شبانه روز اهالی شهر را به فراوانی سیراب کرد و آبانبارها و حوضهای خانهها از آب مملو گردید.(اعتمادالسلطنه، همان ص۱۰۵۲)