جمعیت تهران
جمعیت شهر تهران از ۵۸/۱ میلیون نفر در ۱۳۳۵ش به ۹۸/۲ میلیون نفر در ۱۳۴۵ش و ۵۵/۴ میلیون نفر در ۱۳۵۵ش رسید. رشد تهران طی سالهای ۱۳۴۰-۱۳۵۰ش شمالی ـ جنوبی و همراه با قطببندی حوزه اسکان در کوهپایههای شمال شهر و پایانههای شهری در حوزه جنوبی شهر بود. این رشد که همزمان با گسترش صنایع بزرگ و کوچک در حومه تهران و رشد بیرویه بدنه سیستم دولتی، جمعیت مهاجر در جست و جوی کار را به تهران گسیل داشت، مهاجرانی که با وجود بافتهای خالی از سکنه در درون شهر، از قدرت و توان مالی اقامت در آنها بیبهره بودند. آغاز شیوع پدیده حاشیهنشینی در حومه شهر تهران و کناره برخی از مسیلهای درون شهری درست زمانی رخ داد که برجهای مسکونی در حاشیه محور مرکزی شهر ساخته شد.