باغ

باغ
نزدیکی تهران به قزوین، پایتخت آن روزگار صفویان، و وجود باغ‌ها و برخورداری از شکارگاه‌های مناسب، و به ویژه نزدیکی تهران به بقعه حضرت حمزه در جوار بقعه حضرت عبدالعظیم در ری که صفویان او را نیای خود می‌دانستند و شاه طهماسب گاهی به زیارت آن بقعه می‌رفت و در حوالی تهران به شکار می‌پرداخت، از جمله عواملی‌ است که منابع متأخرتر در جلب توجه شاه طهماسب به تهران مؤثر دانسته‌اند.( هدایت، ج۹، ص۱۹۷، ۱۳۳۹ش.؛ اعتمادالسلطنه‌، مرآة البلدان، ج۱، ص۸۲۸، ۱۳۶۷ش.) بیشتر اراضی درون حصار تهران آن زمان را زمین‌های بایر و یا باغ‌های وسیع و کشتزار دربر می‌گرفته، و مناطق مسکونی بخش کوچکی از اراضی درون حصار را شامل می‌شده است. پیترو دلاواله جهانگرد معروف ایتالیایی که در ۱۰۲۸ق/۱۶۱۹م به روزگار شاه عباس اول صفوی از تهران دیدار کرده، تهران را شهری بزرگ‌تر از قزوین، اما با جمعیتی اندک گزارش کرده است که سراسر آن پوشیده از باغ‌های بزرگ بوده است.(دلاواله، ج۱، ص۲۸۸، ۱۳۴۸ش.) نوشته‌های دلاواله را نخستین نقشه مهندسی تهران که در ۱۲۵۷ق/۱۸۴۱م توسط بره‌زین، جهانگرد و خاورشناس روسی تهیه و در ۱۲۶۹ق./۱۸۵۲م در مسکو به چاپ رسیده است، تأیید می‌کند. برپایه این نقشه که حدود ۳۰۰ سال پس از برپایی باروی تهران ترسیم شده (و در این مدت به یقین تهران توسعه بیش‌تر یافته بوده) هنوز مناطق مسکونی بر محور بازار که از سبزه میدان در مرکز شهر تا دروازه شاه عبدالعظیم در جنوب شهر امتداد داشت، متمرکز بوده است و محله‌های چاله میدان و عودلاجان در شرق، و سنگلج در غرب به نحو حیرت‌آوری خلوت به نظر می‌رسند. نکته قابل تأمل دیگر در این نقشه وجود باغ‌هایی است که نواحی وسیعی از شمال شرقی و شرق تا جنوب شرقی و نیز شمال غربی و غرب تا جنوب غربی تهرانِ درون بارو را دربر می‌گرفته است.(مقتدر، ج۱، ص۳۹، تهران پایتخت دویست ساله، ۱۳۷۵ش.)