استادی – شاگردی

استادی – شاگردی
نکته ای در باب عبارت «استادی – شاگردی»
استاد و شاگرد در اصطلاح دستور زبان، اسم هستند. اسم عام، اسمی است که بر همه افراد و اشیاء و مفاهیم دلالت کند، اما استادی و شاگردی، حاصل مصدر هستند و آن مفهوم وقوع کار، چگونگی یا تحقّق یافتن حالتی را دربر دارد.
ساختمان حاصل مصدر انواع گونه گون دارد. وجهی از آن با افزودن «ی» در آخر صفت و یا اسم، حاصل می شود. مانندِ؛ بلندی، خوبی، مطربی، دلگرمی، استادی و پدری.
بدین ترتیب:
– مترادف استاد، معلم و آموزگار و متضاد آن شاگرد است.
– مترادف استادی، معلمی و آموزگاری و متضاد آن شاگردی است.
حاصل مصدر استادی یا شاگردی، حالت و چگونگی را توصیف می کند. بنابراین باید بنویسیم؛ نظام و یا آداب «استادی – شاگردی» «معلمی – شاگردی» «مرادی – مریدی» و یا رابطه استاد و شاگرد، معلم و شاگرد.
زیرا معنای مریدی، حالت و چگونگی مرید و مرید بودن است. شاگردی و اطاعت وفرمانبرداری . (ناظم الاطباء). شاگردی، مقابل استادی . (برهان قاطع) (ناظم الاطباء). عمل شاگرد.
شاگردی کردن .(مص مرکب ) در خدمت استاد بودن فراگرفتن فضل و دانش را.
«جمله برانداز به استادئی – تا تو فرومانی و آزادئی.» / نظامی.