شین جوء می‌نویسد: « به بیرجند که رسیدم یک مقام بلند پایه محل برایم شیرینی و میوه فرستاد تا مسافری را که از راه دور آمده و وارد شهرشان شده است خوشامد بگوید و آسایش خاطر بدهد اما در ایران رسم چنین است که در برابر این هدیه باید چیزی هم ارز آن برگرداند یا به حاملان انعام داد. چون پولی که همراه داشتم اندک بود این جبران برایم گران تمام شد.» (شین جوء، 1393: 76)