بایندر می‌نویسد: « در سال ۱۸۹۵ میلادی بیماری وبا در مکه و مصر بروز می کند و تمام بنا در مدیترانه آلوده می گردد. علی رغم قرنطینه هایی که در همه بنادر اروپا برقرار می گردد، در سال ١٨٦٦ بخش بزرگی حتی مرکز اروپا را مبتلا می سازد. این بیماری فقط دو سال پس از آن به ایران می رسد. چنان چه دولت ایران مانند اروپا در سال های ۱۸۶۶ و ۱۸۶۵ قرنطینه را برقرار کرده بود می توان گفت در عرض این دو سال از بروز بیماری در ایران جلوگیری می شد.» (بایندر، 1370: 456)